“Üşüdüm, hırkamı alıp geliyorum.”

“Durdurayım mı filmi?”

“Hayır gerek yok, ne olacağını biliyorum.”

“İzledin mi daha önce?”

“Hayır, biteceğini bilmem için izlemiş olmam gerekmiyor.”

* * *

Bazen birden boşalacakmışım ve aylarca hiç susmadan ağlayacakmışım gibi geliyor. Kalbim kaç yerinden kırık bilmiyorum. Sayısız kırgınlığı sürekli dayak yiyen sokak köpeği metanetiyle taşımaktan yoruldum. Bir köşeye çöküp içimdeki tüm zehri gözyaşına çevirip vücudumdan atmam hiçbir zaman mümkün olmayacak. İçimde kırıklar, dışımda taştan bir dünya. Kaderim başarısız bir kurgudan başka bir şey değil.

* * *

Sizin için yapılmış bir şey yok bu hayatta. Böyle olduğuna inandırılıyorsunuz sadece. Sizin için çekilmiş tek bir fotoğraf bile olmadığından emin olun. Güzel çıkması için kaç kez denendiği önemli değil, önemli olan gerçekten sizin için olup olmadığı kısmı. Değil. Üç-dört-beş… Hatta bir fotoğrafın güzel çıkması için harcanan emekle o fotoğrafın sizin için olması arasındaki bağın ters orantılı olduğunu bilirseniz yaşayacağınız hayal kırıklığı da azalacak.

* * *

Neden bu kadar değersiz olduğumuzu biliyorum. Tanrıya sormama gerek yok. Çünkü bizden çok var. Aramızdaki farklar, protokoller, kategorizasyonlar, kişiden beklentilerimizi karşılama becerileri falanlar filanlar… Temelde şahsın kendisi değil vaat ettiklerini karşılama potansiyelne dönük zafiyet sizi değil ötekini, ötekini değil sizi öne itebiliyor. Doğamız bu kadar. Bu gerçeği kabullenmekle kalmıyor hatta iman ediyorum, bizim türümüz beklentilerinin en ucuz orospusundan başka bir şey değil

* * *

“Chao, ne olur bir şey söyle” diyor endişeli sesi.

Ne kadar süredir kendime getirmeye çalıştığını bilmiyorum, söylediğine göre odadan yirmi dakika önce çıkmış, ayakta sabit bir noktaya tamamen hareketsiz bir şekilde bakarken bulmuş beni.

“Sen neden geldin ki hırkamı giyip gelecektim”

“Kıpırdamıyordun, ayakta ölmüş gibiydin.”

Belki ölmüştüm, bilmiyorum.